Henri Jacobus Grünbauer (27-2-1931 / 10-6-2012) was een kerkorganist en muziekdocent.  Hij studeerde af aan het Conservatorium in Amsterdam en begon zijn carrière op het orgel van de Hervormde Kerk in Ilpendam. Vanaf 1952 was hij een tijd organist van de Oranjekerk in Amsterdam waarmee hij dhr G. ter Braake opvolgde. Predikanten waren destijds ds. L. Buskes en ds. H. Jonker. In deze periode stond hij bekend als 'modern' kerkorganist wat zich vooral uitte in het veelvuldig gebruik maken van chromatiek in zijn instrumentale werken, intermezzo's en improvisaties. Hij trouwde in februari 1958 met Maria Catharina Blonk ((11-7-1928 / 23-10-2009) met wie hij drie kinderen kreeg: Henri (1958), Karin (1960) en Marco (1963). Kort daarvoor heeft hij na een paar jaar verloving een kortstondig huwelijk gehad met violiste (Edith Trim) en daarvoor nog een korte relatie met Nora Boon. Vanaf het midden van de jaren '60 tot aan zijn pensioen was hij vaste organist van de Opstandingskerk in De Bilt. Daar leidde hij ook de Kantorij (voorheen het Kerkkoor). In deze periode was hij tevens actief  als dirigent van een koor in Jutphaas. Daarnaast gaf hij decennia lang muziekles op de Oranje Nassau Pedagogische Academie in Utrecht na ooit als muziekleraar te zijn begonnen op een Banketbakkersschool. Gedurende  zijn carrière had hij vele privé-leerlingen die hij orgel en piano les gaf. Na zijn pensioen bleef hij nog een tijd trouw- en rouwdiensten op het orgel begeleiden, waarbij hij ooit een gecombineerde Christelijk-Islamitische uitvaartdienst begeleidde. Naast de Bijbel had hij ook een Koran in zijn boekenkast. Hij componeerde een groot aantal orgelwerken veelal voor eigen gebruik en maakte een nog groter aantal voorspelen voor de Psalmen en Gezangen. Daarnaast bezat hij een voortreffelijk improvisatie-talent, zo was hij in staat om een fuga te improviseren.  Hoewel hij zich graag dienstbaar opstelde en wars was van persoonlijke roem, gaf hij in zijn jonge jaren tot ongeveer 1967  wel orgelconcerten waarbij menig liefhebber van zijn fraaie interpretaties van bekende en minder bekende orgelwerken kon genieten. Hij had een voortreffelijke techniek  op de klavieren ontwikkeld waarbij vooral zijn voetenwerk geroemd werd door  de kenners. Hij bleef tot op hoge leeftijd musiceren, zelfs toen hij geplaagd werd door de ziekte van Parkinson, een gebroken en vergroeide linkerpink en hij slechter begon te zien. In deze toestand wist hij nog steeds de medebewoners van het tehuis waar hij verbleef te vermaken met zijn geimproviseerde pianospel. Noten lezen was niet meer mogelijk en hij gebruikte slechts negen van zijn tien vingers. Zijn zusters en een ouderling zongen beurtelings aan zijn sterfbed tot hij uiteindelijk stierf aan  een hartstilstand.