Gepost door Hans ter Heijden  22/9/2012

 

In het dagblad Trouw van 13 juni jl. las ik het overlijdensbericht van Harry Grünbauer, die 'na een scheppend, muzikaal leven' was heengegaan. Hij is 81 jaar geworden. Op de hervormde Jan van                            Nassaukweekschool (thans Marnix Academie) in Utrecht was hij - ruim 40 jaar geleden - mijn muziekleraar. Een zeer inspirerende docent, die - altijd goed gehumeurd - ons onder meer leerde zingen en blokfluiten. En vooral dat laatste was geen sinecure. Toch slaagde hij er met veel enthousiasme in een klas onderwijzers en onderwijzeressen in spe - na aanvankelijk veel gepiep en geknars - tot een min of meer harmonieus geheel te smeden. Met grote dankbaarheid denk ik terug aan een aimabele en zeer kundige muziekpedagoog pur sang.

Het toeval (?) wilde dat ik tijdens mijn 'pelgrimstocht' in Vlaanderen deze zomer zijn tien jaar jongere zus Anke ontmoette. Zij vertelde me in het klooster van Averbode dat Harry, toen hij al zeer verzwakt op zijn ziekbed lag, fluisterend aan zijn twee zussen vroeg om psalm 103 te zingen. Terwijl zij dat deden, ging hij vredig heen. Ik werd er stil van. Als er een hemel bestaat, is hij ongetwijfeld verwelkomd met de muziek van klinkende cimbalen.

Een fragment uit de psalmtekst stond boven zijn rouwadvertentie: "Zoals een vader liefdevol zijn armen slaat om zijn kind, omringt ons met erbarmen God onze Vader, want wij zijn van Hem".

 

​